.

Network & Risk Management


Ποια είναι η δύναμη του δικτύου (network) στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία και πώς αυτή μπορεί να μας επηρεάσει; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι κρίσιμη για να μπορέσει κανείς να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που έρχονται.

Τα πάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αυτό ίσως να ακούγεται μάλλον μαξιμαλιστικό, αλλά είναι; Το διαδίκτυο, oι εφοδιαστικές αλυσίδες, καθώς και οι υποδομές των συστημάτων μεταφορών είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς τα μοντέρνα συστήματα αυξάνουν τη σύζευξη για να επιτύχουν τα περισσότερα με τα λιγότερα. Αλίμονο, όμως, αυτή η αυξημένη συνδεσιμότητα έχει και ένα κόστος. Για παράδειγμα, ένα δέντρο που έχει πέσει μπορεί να αφήσει 50 εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς ηλεκτρισμό. Το ετήσιο κόστος από τέτοιες διακοπές ρεύματος εκτιμώνται από 88 έως 188 δισ. δολάρια. Mια μικρή πυρκαγιά μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή του μεγαλύτερου κατασκευαστή αυτοκινήτων, ενώ η κατάρρευση ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την οικονομία.

Για τον λόγο αυτό χρειαζόμαστε ευφάνταστους ειδήμονες σε θέματα διαχείρισης κινδύνων προκειμένου να θωρακίσουν την κοινωνία μας από τέτοιες καταστροφές . Όμως, πώς δημιουργούνται τέτοιου είδους διαδοχικά συμβάντα και ποια είναι η γενεσιουργός αιτία για αυτά; Μπορούμε να προφυλάξουμε τους οργανισμούς από το να βιώσουν τέτοιες απώλειες ή, ακόμη καλύτερα, να εξαλείψουμε τελείως τη δημιουργία τους;

Γνώση
Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες αποκάλυψαν μια σημαντική ιδιότητα αυτών των συστημάτων- η διασύνδεσή τους, ως αποτέλεσμα της αυξημένης σύζευξης, δεν είναι κατανεμημένη τυχαία. Αυτό μπορεί να θεωρείται κοινή λογική για έναν απλό άνθρωπο (στο κάτω-κάτω δεν είμαστε «συνδεδεμένοι» με τυχαίους ανθρώπους), όμως η μεγαλύτερη συνέπεια είναι ότι η συνδεσιμότητα (connectivity) μπορεί να είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο σημαντική από ότι τα συνθετικά διακριτά στοιχεία της. H κατανόηση του γενεσιουργού μηχανισ μού της ασύμμετρης κατανομής έχει αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία ενός θεωρητικού πλαισίου σε σχέση με την ανθεκτική, αλλά και εύθραυστη φύση της κατανομής αυτής.

Μια ολόκληρη επιστημονική κοινωνία αναδύθηκε πρόσφατα μετά από μια σειρά τέτοιων ανακαλύψεων σε μια προσπάθεια να κατανοηθούν καλύτερα αυτά τα φυσιολογικά φαινόμενα, καθώς φαίνεται ότι βρίσκονται στο επίκεντρο αυτών των ερωτημάτων (Barabási, 2009). Παρόλα αυτά, κατά την άποψή μας, αυτό το πεδίο είναι στην καλύτερη περίπτωση ασαφές και χρειαζόμαστε επειγόντως απαντήσεις για να βελτιώσουμε την ικανότητά μας να προστατεύσουμε αυτά τα συστήματα.

Όμως πώς έχει αποκριθεί η κοινότητα του risk management στην εισροή επιστημονικής γνώσης; Παραδοσιακά το ρίσκο ορίζεται ως μια εξίσωση της επίπτωσης και της πιθανότητας πραγματοποίησης ενός αρνητικού συμβάντος – προσέξετε εδώ την παράλειψη της διάστασης της διασύνδεσης. Παρόλα αυτά, στο πλαίσιο της σύγχρονης επιχείρησης (και κατά συνέπεια και των κινδύνων μέσα στην επιχείρηση) η έννοια της διασύνδεσης είναι αυτή που ουσιαστικά τροφοδοτεί την πολυπλοκότητα που βιώνουμε σήμερα. Ως αποτέλεσμα, χαρακτηριστικό της επιχείρησης του σήμερα είναι η τάση για όλο και περισσότερες ακούσιες και απρόβλεπτες αλληλουχίες αστοχιών ( Έλληνας et al,. 2014). Το διάγραμμα 1 παρουσιάζει ένα τυπικό παράδειγμα από τέτοιες δυσανάλογες διαδοχικές αστοχίες σε ένα δίκτυο - μια τυπική απεικόνιση διαφόρων πλευρών μιας διευρυμένης επιχείρησης συμπεριφορών των εφοδιαστικών αλυσίδων, projects, καθώς και οικονομικών αλληλεπιδράσεων (Ellinas et al., 2015).

Όραμα
Η άσκηση μιας καλής διαχείρισης κινδύνων απαιτεί τη «συγκομιδή μιας χρήσιμης πολυπλοκότητας», με στόχο την επίτευξη ενισχυμένης λειτουργικότητας με λιγότερους πόρους και με ταυτόχρονη μείωση της έκθεσης σε κινδύνους. Παραδόξως, ακόμη κάνουμε χρήση εργαλείων που απλά υποθέτουν την ύπαρξη αυτής της πολυπλοκότητας, εμφυσώντας, έτσι, μια λανθασμένη αυτοπεποίθηση στην ικανότητά μας να θωρακίσουμε τα συστήματά μας από την επιβλαβή επιρροή της διασυνδεσιμότητας. Αυτή η απλοϊκή λογική είναι βαθιά ριζωμένη στο επάγγελμά μας μέχρι και στην ορολογία που χρησιμοποιούμε. Ας πάρουμε το παράδειγμα του όρου που συνήθως χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την υποδομή αναφορικά με τη μεταφορά αγαθών - μια εφοδιαστική αλυσίδα υποδηλώνει ότι βασίζεται σε μια γραμμική αλυσίδα.

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, ο ρόλος της διασυνδεσιμότητας υποβαθμίζεται (σημ: η αλυσίδα συνιστά ένα μάλλον αδιάφορο μοντέλο διασυνδεσιμότητας, το οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε τελείως ενστικτωδώς και, ενδεχομένως για αυτό, να το θεωρούμε ήσσονος σημασίας), με συνέπεια το ενδιαφέρον να μετακυλύεται στους μεμονωμένους προμηθευτές και στον τρόπο που πρέπει να τους διαχειριζόμαστε. Ωστόσο, με βάση πραγματικά παραδείγματα, έχουμε να κάνουμε με δίκτυα εφοδιασμού όπου ενδεχόμενη αποτυχία αναγνώρισης του ρόλου της διασυνδεσιμότητας μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες στην επιχείρηση.

Μια τέτοια αποτυχία οδήγησε πρόσφατα μια μεγάλη αλυσίδα super market στη Μεγάλη Βρετανία σε πτώση της κεφαλαιακής της αξίας κατά 310 εκατομμύρια ευρώ. Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, τον σημαντικό ρόλο της διασυνδεσιμότητας στα συστήματα που διαχειριζόμαστε, μπορούμε να θωρακίσουμε καλύτερα την επιχείρησή μας από την εμπειρία διαδοχικών αποτυχιών, αποκαθιστώντας ευκολότερα την εμπιστοσύνη σε αυτήν. Η αναγνώριση της κοινωνικής διάστασης είναι, επίσης, θεμελιώδους σημασίας: σε τελική ανάλυση είμαστε εκ φύσεως όντα που αποδιώχνουμε το ρίσκο ενώ βρίθουμε γνωστικών προκαταλήψεων που μειώνουν την ικανότητά μας αναφορικά με τη λήψη ορθολογικών αποφάσεων (Kahneman, 2002). Καθώς η έννοια του χρόνου είναι πολύ σημαντική για να διαχύσουμε τα παραδοτέα της έρευνας, τα πραγματικά δεδομένα που μας παρέχουν οι συνεργάτες μας της βιομηχανίας αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της έρευνάς μας.

Αυτό ωθεί αναγκαστικά σε ανάπτυξη εργαλείων που ασχολούνται με τα ατελή και ασαφή δεδομένα που παρέχουν οι μάνατζερ, παρά με τα τέλεια και τεχνητά δεδομένα που συνήθως χρησιμοποιεί η θεωρητική έρευνα. Τέτοιες προσπάθειες ερευνών αποτελούν απλά παραδείγματα της εργασίας που απαιτείται για να παραμένει κάποιος σε απόλυτο συγχρονισμό με τους ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς της καινοτομίας που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας. Ειδικά στο τέλος της δεκαετίας του ’90 γίναμε κοινωνοί της άνθησης κολοσσών όπως οι Google, Apple, Microsoft- τα success stories τους εμπνεύσανε μια νέα γενιά επιχειρηματιών που υποσχέθηκαν ότι θα ενισχύσουν ολόκληρες οικονομίες με τη δημιουργία καινοτόμων μικροεπιχειρήσεων.

Και οι δύο αυτές κατηγορίες επιχειρήσεων βασίζονται στην ικανότητά τους να μοχλεύσουν τη μεταξύ τους σύνδεση με στόχο, αφενός o κολοσσός να επιδιώκει την απόδοση και, αφετέρου, η μικροεπιχείρηση να επιδιώκει την ανάπτυξη. Η ικανότητά τους αυτή να κινούνται έτσι, θα καθορίσει την ευημερία της κοινωνίας μας. Η εμπειρία μας αναφορικά με τα ρίσκα αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο που θα βοηθήσει τις επιχειρήσεις να πραγματοποιήσουν τις επιδιώξεις τους προφυλάσσοντάς τις ταυτόχρονα από τις αρνητικές επιπτώσεις της διασύνδεσης. Η ικανότητα διαχείρισης του δικτύου βρίσκεται σήμερα αναμφισβήτητα στο επίκεντρο και συνιστά καθήκον μας να προσπαθήσουμε να την κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο, καθώς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έρχονται.

*Αναδημοσίευση από Netweek
Ετικέτες
[blogger]

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.