Έχοντας μια ιδιαίτερη όρεξη για νέες περαιτέρω αναλύσεις, μια ομάδα επιστημόνων δημιούργησαν ένα πιο πραγματικό ομοίωμα δακτύλου που ελπίζουν ότι θα τους βοηθήσει να βελτιώσουν την ασφάλεια της τεχνολογίας σάρωσης δαχτυλικού αποτυπώματος ή έστω θέλουν να κατανοήσουν κάποια πράγματα.
Στις μέρες μας, η χρήση συστημάτων αναγνωριστικού δαχτυλικών αποτυπωμάτων είναι κάτι που υπάρχει σχεδόν παντού, αλλά παραμένει το πρόβλημα που σχετίζεται με τα επίπεδα ασφαλείας που παρέχουν ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση τους στα smartphones. Τα λεγόμενα “fake” δάχτυλα υπάρχουν εδώ και αρκετό καιρό, αλλά ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν δημιούργησαν ένα πιο εξελιγμένο, το οποίο θα τους βοηθήσει να βελτιώσουν την ασφάλεια και την ακρίβεια των σαρωτών. Μια τεχνική έκθεση που περιγράφει λεπτομερώς τη διαδικασία υποβλήθηκε στο arXiv και αργότερα το ίδιο έγγραφο θα εμφανιστεί επίσης στο περιοδικό IEEE Transactions on Forensics Information and Security.
Δεν είναι πολύ δύσκολο το να δημιουργήσει κανείς ψεύτικα δάχτυλα ψηφιακής μορφής για το χακάρισμα μιας συσκευής. Οι ερευνητές στο CITER το έκαναν χρησιμοποιώντας 3D εκτυπωμένα καλούπια που έχουν αναπτυχθεί από μια εικόνα. Στην διάρκεια του συνεδρίου CCC το 2014, ένας ερευνητής ασφάλειας που ονομάζεται Starbug χρησιμοποίησε μια φωτογραφία υψηλής ανάλυσης του χεριού του υπουργού άμυνας της Γερμανίας για να δημιουργήσει ένα μοντέλο εργασίας. Διεξοδικά με τα προβλήματα που εμφανίζουν τα διάφορα βιομετρικά συστήματα ταυτοποίησης, ασχολείται και ο Anil Jain. Πέρσι, η αστυνομία ζήτηση από το εργαστήριό του συγκεκριμένου κυρίου να δημιουργήσει ένα μοντέλο δαχτύλου ενός νεκρού για να ξεκλειδώσει το smartphone του και η ομάδα το πέτυχε. Τώρα χρησιμοποίησαν έναν 3D εκτυπωτή για να δημιουργήσουν ένα καλούπι ψεύτικου δαχτύλου και διαφορετικούς τύπους σιλικόνης και χρωστικών ουσιών για την όλη σύνθεση.
Προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα το πώς λειτουργεί αυτό το ομοίωμα δαχτύλου που προέκυψε κατόπιν έντονων εργασιών των ερευνητών, ας δούμε πως η τεχνολογία καθεαυτή λειτουργεί. Οι σαρωτές δαχτυλικού αποτυπώματος χρησιμοποιούν διαφορετικές μεθόδους ταυτοποίησης. Ορισμένοι σαρωτές είναι οπτικοί, λαμβάνουν μια φωτογραφία του δαχτυλικού αποτυπώματος και το smartphone ελέγχει αν ταιριάζει με αυτό που βρίσκεται αποθηκευμένο στη συσκευή. Υπάρχουν άλλοι που χρησιμοποιούν την αγωγιμότητα του δέρματος και τα ηλεκτρικά ρεύματα αυτού για να δημιουργήσουν την εικόνα (capacitive screenshots), ενώ άλλοι χρησιμοποιούν “υπερήχους”. Όπως αποδείχτηκε, οι αισθητήρες υπερήχων βλέπουν βαθύτερα από τους άλλους δύο, είναι πιο ακριβοί και δεν χρησιμοποιούνται συχνά. Το νέο ομοίωμα δαχτύλου που δημιουργήθηκε έχεις τις οπτικές, μηχανικές και ηλεκτρικές ιδιότητες του πραγματικού δαχτύλου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μελετηθεί η ακρίβεια των οπτικών έναντι των capacitive sensors.
Το νέο αυτό δάχτυλο έχει τις οπτικές, ηλεκτρικές και μηχανικές ιδιότητες ενός πραγματικού δακτύλου σε αντίθεση με τα περισσότερα ψεύτικα δάχτυλα, τα οποία έχουν μόνο μερικές από αυτές τις ιδιότητες. Η ιδέα είναι ότι το νέο δάχτυλο μπορεί να βοηθήσει τους σχεδιαστές να κάνουν τους αναγνώστες τους πιο ακριβείς και ευαίσθητους.
Στη συνέχεια, ο Jain και η ομάδα του θα σχεδιάσουν το δικό τους αναγνώστη δακτυλικών αποτυπωμάτων για να ελέγξουν πόσο καλά είναι αυτά τα ψεύτικα δάχτυλα. ασφαλείας για να βελτιωθούν οι σαρωτές αποτυπωμάτων