Μηχανήματα μπορούν να δημιουργήσουν τα λεγόμενα DeepMasterPrints και να ξεγελάσουν τα βιομετρικά συστήματα - Κίνδυνος, αλλά και ευκαιρία για ανάπτυξη, μελλοντικώς, ασφαλέστερων συστημάτων επαλήθευσης
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα δίκτυο νεύρων και κατάφεραν να δημιουργήσουν τεχνητά δακτυλικά αποτυπώματα που λειτουργούν ως «βασικό κλειδί» για συστήματα βιομετρικής αναγνώρισης. Ετσι απέδειξαν ότι είναι, όντως, δυνατόν να δημιουργηθούν πλαστά δακτυλικά αποτυπώματα.
Σύμφωνα με ένα έγγραφο που παρουσιάστηκε σε συνέδριο ασφαλείας στο Λος Αντζελες, τα τεχνητά δακτυλικά αποτυπώματα, που οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης βάφτισαν DeepMasterPrints, μπόρεσαν να μιμηθούν περισσότερα από ένα από τα πέντε δακτυλικά αποτυπώματα σε ένα βιομετρικό σύστημα στο οποίο το «ανεκτό» λάθος είναι μόνο ένα στα χίλια!
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Φίλιπ Μπόντραγκερ, λένε ότι η μέθοδος είναι πιθανό να έχει ευρείες εφαρμογές στην ασφάλεια των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Οπως συμβαίνει και με την έρευνα για την ασφάλεια, η απόδειξη ελαττωμάτων στα υπάρχοντα συστήματα επαλήθευσης θεωρείται σημαντικό στοιχείο για την ανάπτυξη ασφαλέστερων συστημάτων μελλοντικώς.
Προκειμένου να λειτουργήσουν, τα DeepMasterPrints εκμεταλλεύονται δύο ιδιότητες των συστημάτων επαλήθευσης δακτυλικών αποτυπωμάτων. Το πρώτο είναι ότι, για λόγους εργονομίας, οι περισσότεροι «αναγνώστες» δακτυλικών αποτυπωμάτων δεν διαβάζουν ολόκληρο το δάχτυλο ταυτόχρονα, αλλά το τμήμα του το οποίο αγγίζει τον σαρωτή.
Τέτοια συστήματα δεν συνδυάζουν όλες τις μερικές εικόνες για να συγκρίνουν το πλήρες δάχτυλο με ένα πλήρες αρχείο. Αντίθετα, απλώς συγκρίνουν τη μερική σάρωση με τα μερικά αρχεία. Αυτό σημαίνει ότι ένας παρείσακτος μπορεί να ταιριάξει με ένα μόνο από τα δεκάδες ή εκατοντάδες αποθηκευμένα μερικά δακτυλικά αποτυπώματα και να του παραχωρηθεί πρόσβαση.
Το δεύτερο είναι ότι ορισμένα χαρακτηριστικά των δακτυλικών αποτυπωμάτων είναι πιο κοινά από άλλα. Αυτό σημαίνει ότι μια ψεύτικη εκτύπωση που περιέχει πολλά πολύ κοινά χαρακτηριστικά είναι πιο πιθανό να ταιριάζει με άλλα δακτυλικά αποτυπώματα.
Με βάση αυτές τις ιδέες, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται αναπαραγωγικό ανταγωνιστικό δίκτυο για να δημιουργήσουν τεχνητά νέα δακτυλικά αποτυπώματα που αντιστοιχούσαν με όσο το δυνατόν περισσότερα μερικά δακτυλικά αποτυπώματα.
Το δίκτυο νεύρων όχι μόνο τους επέτρεψε να δημιουργήσουν πολλαπλές εικόνες δακτυλικών αποτυπωμάτων, αλλά και απομιμήσεις που έμοιαζαν πειστικά σαν ένα πραγματικό αποτύπωμα – μια βελτίωση προηγούμενης τεχνικής, που δημιούργησε ακανόνιστα δακτυλικά αποτυπώματα τα οποία ξεγελούν τον σαρωτή αλλά όχι το μάτι.
Συγκρίνουν τη μέθοδο με μια επίθεση στους κωδικούς πρόσβασης που επιχειρεί ένας χάκερ σε ένα σύστημα ασφαλείας.
Τέτοιες επιθέσεις μπορεί να μην είναι σε θέση να σπάσουν σε κάποιο συγκεκριμένο λογαριασμό, αλλά όταν χρησιμοποιούνται σε κλίμακα παράγουν αρκετές επιτυχίες ώστε η όλη προσπάθεια να μην είναι μάταιη.
Σχετκό ρεπορτάζ για το θέμα δημοσίευσε και ο Guardian.